Ökonomisierung in Personalwirtschaft und Personalwirtschaftslehre: Theoretische Grundlagen und praktische Bezüge

تحولات فعلی در مدیریت منابع انسانی و حوزه موضوعی آن با جهت گیری اقتصادی فزاینده مشخص می شود. در بحث علمی، مفاهیم رقیب مدیریت منابع انسانی و اقتصاد پرسنلی روبه‌رو هستند که با مفروضات و روش‌های متفاوتی کار می‌کنند و به دنبال ارتباط با مدیریت بازرگانی هستند.

یورگن گریگر در چارچوب یک بحث اساسی و بر اساس تحلیل‌های نظری و روش‌شناختی گسترده، مقایسه مفهومی را ارائه می‌کند که پتانسیل مدیریت منابع انسانی اقتصادی را در توسعه تئوری و در رابطه با کاربرد روشن می‌کند. وی از جمله نشان می‌دهد که بحث‌های کنونی کاستی در مبانی علمی-نظری را نشان می‌دهد، به اهمیت فرهنگی و اجتماعی مدیریت منابع انسانی توجه کافی نمی‌کند، به‌طور گمراه‌کننده‌ای رابطه بین واقعیت، عمل و نظریه را تعیین می‌کند و طیف‌ها و کیفیت‌های مختلفی را در بر می‌گیرد. تحقیق تجربی روشن می شود که توضیح روابط پیچیده را می توان با ارتباط دادن موقعیت های مختلف، اصولاً غیرقابل قیاس با یکدیگر در یک گفتگو، بهبود بخشید.

Gegenwärtige Entwicklungen in der Personalwirtschaftslehre und in ihrem Gegenstandsbereich sind durch eine zunehmende ökonomische Orientierung gekennzeichnet. In der wissenschaftlichen Diskussion stehen sich die konkurrierenden Konzepte des Human Resource Management und der Personalökonomik gegenüber, die mit unterschiedlichen Annahmen und Methoden arbeiten und Anschluss an die Betriebswirtschaftslehre suchen.

Im Rahmen einer Grundlagendiskussion sowie auf der Basis umfangreicher theoretischer und methodologischer Analysen präsentiert Jürgen Grieger einen Konzeptvergleich, der die Potenziale ökonomischer Personalwirtschaftslehre in der Theorieentwicklung und im Anwendungsbezug beleuchtet. Er zeigt u.a. auf, dass die aktuellen Debatten ein Defizit an wissenschaftstheoretischer Fundierung aufweisen, den Kultur- und Gesellschaftsbezug der Personalwirtschaft unzureichend thematisieren, das Verhältnis von Realität, Praxis und Theorie missverständlich bestimmen und verschiedene Spektren und Qualitäten der empirischen Forschung beinhalten. Dabei wird deutlich, dass die Erklärung komplexer Zusammenhänge verbessert werden kann, indem man unterschiedliche, im Prinzip inkommensurable Positionen dialogisch aufeinander bezieht.