Evolutionary Genetics of Fishes

امیدوارم همه کسانی که به زیست شناسی تکاملی علاقه مند هستند این مجموعه از بررسی ها را بخوانند. با این حال، من می‌خواهم آن را به‌طور مشخص برای دو گروه متفاوت از زیست‌شناسان که به ندرت در یک جمله ذکر می‌شوند، هدف قرار دهم، یعنی ایکتیولوژیست‌های کلاسیک و زیست‌شناسان مولکولی. از زمان های کلاسیک و شاید حتی قبل از آن، ایکتیولوژیست ها نسبت به تنوع فوق العاده ماهی ها در حیرت ایستاده اند. بخش عمده تلاش در این زمینه همیشه به سمت درک این تنوع بوده است. ه. ، از آن تصویری منسجم از فرآیندها و دودمان تکاملی استخراج می کند. این تلاش، به نوبه خود، همیشه بر اساس مقایسه های مورفولوژیکی بوده است. مزایای عملی چنین مقایسه‌ای، به‌ویژه سهولتی که می‌توان با آن داده‌های ریخت‌شناسی از نمونه‌های موزه‌ای حفظ شده داشت، بسیار زیاد است. اما با در نظر گرفتن عینی (خارج از چارچوب آن از "سنت")، تجزیه و تحلیل مورفولوژیکی به تنهایی ابزار ضعیفی برای بررسی فرآیندهای تکاملی یا روشن کردن روابط است. مفاهیم "رابطه" و "تکامل" ذاتاً مفاهیمی ژنتیکی هستند و پایه های ژنتیکی صفات مورفولوژیکی به ندرت با جزئیات شناخته شده و اغلب کاملاً ناشناخته است. در اوایل این قرن، چندین کارگر، به‌ویژه گوردون، کوسویگ، اشمیت، و در سال‌های سالاد خود، کارل هابز، پیشگام کاربرد تکنیک‌های ژنتیکی و شیوه‌های استدلال در ایکتیولوژی بودند. در حالی که مطمئن هستم که اکثر یولولوژیست های معاصر با این مجموعه کار آشنا هستند، تقریباً به همان اندازه مطمئن هستم که تعداد کمی از آنها آن را مرتبط با تلاش های خود می دانند.

It is my hope that this collection of reviews can be profitably read by all who are interested in evolutionary biology. However, I would like to specifically target it for two disparate groups of biologists seldom men­ tioned in the same sentence, classical ichthyologists and molecular biologists. Since classical times, and perhaps even before, ichthyologists have stood in awe at the tremendous diversity of fishes. The bulk of effort in the field has always been directed toward understanding this diversity, i. e. , extracting from it a coherent picture of evolutionary processes and lineages. This effort has, in turn, always been overwhelmingly based upon morphological comparisons. The practical advantages of such compari­ sons, especially the ease with which morphological data can be had from preserved museum specimens, are manifold. But considered objectively (outside its context of "tradition"), morphological analysis alone is a poor tool for probing evolutionary processes or elucidating relationships. The concepts of "relationship" and of "evolution" are inherently genetic ones, and the genetic bases of morphological traits are seldom known in detail and frequently unknown entirely. Earlier in this century, several workers, notably Gordon, Kosswig, Schmidt, and, in his salad years, Carl Hubbs, pioneered the application of genetic techniques and modes of reasoning to ichthyology. While certain that most contemporary ichth­ yologists are familiar with this body of work, I am almost equally certain that few of them regard it as pertinent to their own efforts.