Antiarrhythmic Drugs

توسعه یک داروی جدید ضد آریتمی افراد زیادی با مهارت‌های متفاوت را شامل می‌شود. شیمیدان آلی که آن را می سازد نه تنها توسط روابط ساختار-عمل ترکیبات قبلی، بلکه با پیش بینی نیاز برای نوع خاصی از عمل هدایت می شود. در واقع چندین مورد از شناخته شده ترین داروهای ضد آریتمی، از جمله لیدوکائین، مکزیلتین، آمیودارون و وراپامیل، در ابتدا برای اهداف دیگر ساخته شدند. پزشکان باید تعیین کنند که آیا داروی جدید کار می کند یا خیر، و متخصصان داروسازی باید نحوه عملکرد آن را تعیین کنند. چند سالی بر این باور بودم که جایی برای اثری وجود دارد که برای همه این گروه ها قابل درک باشد و بتواند هر یک را در مورد دیدگاه دیگران روشن کند. بنابراین هنگامی که توسط Springer-Verlag دعوت شدم تا جلدی را در مجموعه کتاب راهنمای فارماکولوژی تجربی آنها تهیه کنم، قبلاً تصور محکمی از شکل آن داشتم. در هر اثر چند نویسنده ای دو هدف وجود دارد که همیشه نمی توان آنها را به آسانی با هم هماهنگ کرد. اول این است که موضوعاتی را انتخاب کنید که به شیوه ای منسجم با یکدیگر مرتبط باشند. تا شکلی منطقی و منظم به کل حجم بدهند. دوم این است که به نویسندگان بیشترین آزادی ممکن را ارائه دهیم تا خودشان را آنطور که می خواهند بیان کنند. وقتی طرح کلی کامل شد، از مشارکت‌کنندگان بالقوه دعوت شد تا فصل‌های خاصی را بنویسند و فهرست کاملی از هم‌نویسان و موضوعات انتخابی‌شان ارائه شود تا بتوانند از همپوشانی اجتناب کنند.

The development of a new antiarrhythmic drug involves many people with disparate skills. The organic chemist who makes it is guided not only by the structure-action relations of previous compounds, but by anticipation of a requirement for a particular type of action. In fact several of the best-known antiarrhythmics, including lidocaine, mexiletine, amiodarone and verapamil, were originally synthesized for other purposes. Physicians have to determine whether the new drug works, and pharma­ cologists how it works. For some years I have believed that there was room for a work which could be understood by all these groups and which could enlighten each about the point of view of the others. Thus when I was invited by Springer-Verlag to prepare a volume in their series Handbook of Experimental Pharmacology, I already had a firm conception of what its form should be. In any multi-author work there are two objectives which cannot always readily be reconciled. The first is to select topics which would relate to each other in a coherent manner. to give a logical and orderly shape to the volume as a whole. The second is to offer authors the greatest possible freedom to express themselves as they wish. When the general design was complete, prospective contributors were invited to write specific chapters, being provided with a complete list of their coauthors and chosen topics, so that they could avoid overlap.