Alternative Splicing and Disease

پیرایش رونوشت RNA اولیه، یعنی حذف اینترون ها و پیوستن اگزون ها برای تولید mRNA های بالغ که برای ترجمه به پروتئین ها مناسب هستند، یک مرحله شبه سیستماتیک از بیان ژن در ارگانیسم های بالاتر است. با این حال، این فرآیند بدون ابهام نیست، اما می تواند مسیرهای جایگزین را دنبال کند. بنابراین، پیوند جایگزین یک رونوشت داده شده می تواند چندین mRNA مجزا تولید کند که به همان اندازه پروتئین های مختلف را کد می کند. اهمیت بیولوژیکی کامل آن تا زمانی که تشخیص داده نشد که پیوند جایگزین آنقدر عمومی است که حدود 75 درصد از کل ژن های انسان را تحت تأثیر قرار می دهد، درک نشده است. بنابراین، پیوند جایگزین نه تنها تنوع پروتئین را به میزان قابل توجهی افزایش می دهد، بلکه فرصت های متعددی را برای رویدادهای پیوند نابهنجار با پیامدهای پاتولوژیک ارائه می دهد.

Splicing of primary RNA transcript, i.e. removal of introns and joining of exons to produce mature mRNAs competent for translation into proteins, is a quasi-systematic step of gene expression in higher organisms. However, this process is not unequivocal but can follow alternate pathways. Alternative splicing of a given transcript can therefore yield several distinct mRNAs encoding as many different proteins. Its full biological significance has not been appreciated until it was recognized that alternative splicing is so general as to affect about 75% of all human genes. Therefore, alternative splicing not only vastly increases protein diversity but also offers numerous opportunities for aberrant splicing events with pathological consequences.