Frankreichs Außenpolitik von de Gaulle bis Mitterrand

فرانسه - این کشور تأثیر متناقضی بر نسل‌های آلمانی داشت. از یک سو رقیب همیشگی ناخوشایند، از سوی دیگر سرزمین انقلاب ها، فرهنگ و \"savoir vivre\". تضاد فرانسه و آلمان نمی توانست بیشتر از آن باشد که در سه جنگ خونین 1870/71، 1914-1918 و 1939-1940 منعکس شود. اما پس از جنگ جهانی دوم، دقیقاً از سال 1950، این رابطه کاملاً معکوس شد. دشمنان سابق دوران جنگ شریک شدند. آشتی بین دو ملت، که قبلا تصور می‌شد تقریباً غیرممکن است، تنها در یک نسل اتفاق افتاد، به ویژه به این دلیل که محدودیت‌های بین‌المللی و نیز تمایل قهرمانان متعدد در فرانسه و آلمان به آن منجر شد. مخالفان سابق جنگ به دو متحد نزدیک تبدیل شدند که روابط خوب آنها از آن زمان به سنگ بنای اتحادیه اروپا تبدیل شده است. وقتی مردم در آلمان در مورد فرانسه صحبت می کنند، معمولاً این کار را در رابطه با روابط فرانسه و آلمان انجام می دهند. این تمرکز را می توان در ادبیات علمی نیز یافت. پس از مطالعه زیبورا در مورد روابط فرانسه و آلمان در سال 1970، رابرت پیچت به طور خاص سهم ارزشمندی در بررسی روابط فرانسه و آلمان به عنوان ویراستار داشت. کلاوس مانفراس در اواسط دهه 1980 دنبال شد و در گلچینی به رابطه طولانی مدت بین دو شریک دشوار پرداخت. به همان اندازه که همه این تحلیل‌ها ارزشمند هستند، لزوماً جنبه‌های دیگر سیاست خارجی فرانسه را نادیده می‌گیرند. آلفرد گروسر اخیراً مروری بر سیاست خارجی جمهوری های چهارم و پنجم ارائه کرده است. با کمال تعجب، هیچ توصیف کلی از سیاست خارجی جمهوری پنجم به زبان آلمانی وجود ندارد.

Frankreich - dieses Land wirkte auf Generationen von Deutschen wider­ sprüchlich. Einerseits der permanente unbequeme Rivale, andererseits das Land der Revolutionen, der Kultur und des "savoir vivre". Der deutsch­ französische Gegensatz konnte nicht größer sein, als er sich in den drei bluti­ gen Kriegen 1870/71, 1914 - 1918 und 1939 - 1940 widerspiegelte. Doch nach dem Zweiten Weltkrieg, genauer ab 1950, erfolgte eine vollkommene Umkehr des Verhältnisses. Aus den ehemaligen Kriegsgegnern wurden Part­ ner. Die früher kaum für möglich gehaltene Aussöhnung zwischen zwei Völ­ kern vollzog sich innerhalb nur einer Generation, nicht zuletzt, weil interna­ tionale Zwänge, wie auch der Wunsch zahlreicher Gestaltungsakteure in Frankreich und Deutschland dazu führten. Aus den ehemaligen Kriegsgeg­ nern wurden zwei enge Verbündete, deren gute Beziehungen inzwischen zum tragenden Pfeiler der EG geworden sind. Wenn man in Deutschland von Frankreich spricht, so geschieht dies meist im Zusammenhang mit den deutsch-französischen Beziehungen. Auch in der wissenschaftlichen Literatur findet sich dieser Schwerpunkt. Nach Zieburas richtungsweisender Studie über die deutsch-französischen Beziehungen im Jahr 1970 hat sich besonders Robert Picht als Herausgeber um die Aufarbei­ tung der deutsch-französischen Beziehungen verdient gemacht. Mitte der 80er Jahre folgte Klaus Manfrass, der in einem Sammelband die dauerhafte Bindung zweier schwieriger Partner zur Diskussion stellt. So wertvoll all diese Analysen sind, sie vernachlässigen notwendigerweise andere Aspekte der französischen Außenpolitik. Neuerdings hat Alfred Grosser einen Überblick über die Außenpolitik der IV. und V. Republik vorgelegt. Eine Gesamtdarstellung der Außenpolitik der V. Republik existiert in deutscher Sprache erstaunlicherweise nicht.