Mentoring als gendergerechte Personalentwicklung: Wirksamkeit und Grenzen eines Programms in den Ingenieurwissenschaften

مروری در حال رونق است. چه در دانشگاه ها، چه در تجارت و چه در سیاست، برنامه های مربیگری را می توان در همه جا به عنوان توسعه پرسنل متناسب با جنسیت یافت، که هدف آن مقابله با حضور ناکافی زنان در پست های مدیریتی است. اما برنامه های راهنمایی واقعا چه می کنند؟ این سوال اساسی هنوز در تحقیقات قبلی روشن نشده است و درک نسبت ورودی به ستانده دشوار است. بهار حقانی پور این سوال را از طریق مصاحبه با شرکت کنندگان سابق یک برنامه منتورینگ بررسی می کند. او اثرات ماندگار این اقدام خاص را بررسی می کند و آنها را به توصیه هایی برای اقدام تبدیل می کند. نتایج نشان می‌دهد که مربیگری در سطح روانی-اجتماعی کار می‌کند، اما خواسته‌ها در مورد تجارت و سیاست باقی می‌ماند. شکل‌گیری بعدی انواع ایده‌آل، ورودی جدیدی به تحقیق راهنمایی می‌دهد.

Mentoring hat Hochkonjunktur. Egal ob in Hochschulen, Wirtschaft oder Politik, überall findet man Mentoring-Programme als gendergerechte Personalentwicklung, die der Unterrepräsentanz von Frauen in Führungspositionen entgegenwirken sollen. Doch was bringen Mentoring-Programme wirklich? Diese grundlegende Frage ist in der bisherigen Forschung noch nicht geklärt, das Input-Output-Verhältnis schwierig zu fassen. Bahar Haghanipour geht dieser Frage anhand von Interviews mit ehemaligen Teilnehmerinnen eines Mentoring-Programms nach. Sie untersucht die nachhaltigen Wirkungen dieser spezifischen Maßnahme und übersetzt sie in Handlungsempfehlungen. Die Ergebnisse zeigen, dass das Mentoring gerade auf einer psychosozialen Ebene wirkt, aber Forderungen an Wirtschaft und Politik bestehen bleiben. Eine sich anschließende Idealtypenbildung gibt der Mentoring-Forschung neuen Input.