Sustainability in the Chemical Industry

این راک اند رول جدید است. این مشکی جدید است. پایداری مد روز است و نه فقط در میان هیپسترها و ستاره های پاپ. بخش شیمیایی غیر خنک به پیشروی آن کمک کرد و امروز، شرکت‌های داخل و خارج از این بخش از آن استقبال کرده‌اند. اما آنها چه چیزی را پذیرفته اند؟ مطمئناً تعریف بروندلند برای برآوردن «نیازهای حال بدون به خطر انداختن توانایی نسل‌های آینده برای برآوردن نیازهای خود» نیست.

پایداری تغییری را در رویکرد صنایع شیمیایی به دنیای خارج توصیف می‌کند: به تنظیم‌کننده‌ها، سبزها، همسایگان، سرمایه‌گذاران و عموم مردم. پایداری با جایگزینی خصومت‌گرایی دهه‌های 1970-1980، رویکرد جدیدی به درگیری‌های اجتماعی/سیاسی و تلاشی برای بازسازی تصویر عمومی طولانی‌مدت صنعت است. در عمل، این شامل موارد زیر است:
رویکرد سهامداران به ارتباطات و روابط خارجی
تغییر نام تجاری انطباق با مقررات و مدیریت ریسک، با تاکید بر مزایای آنها برای ذینفعان
شناخت (و حتی تجلیل) از فرصت ها، نه فقط هزینه های حفاظت از محیط زیست و اجتماعی

هسته اصلی این کتاب بررسی 29 شرکت بزرگ شیمیایی جهان است: چگونه آنها پایداری را عملی می کنند (6 مورد از 29 شرکت این کار را انجام نمی دهند) ، و شش "برند پایداری" که آنها ایجاد کرده اند. قبل از بررسی تعاریف مختلف پایداری - توسط دانشگاهیان، توسط عموم و توسط سرمایه گذاران، با تاریخچه درگیری سهامداران شروع می شود. پس از بررسی و تجزیه و تحلیل، این کتاب پایداری و "گرین واش" به اضافه بازگشت سرمایه پایداری را پوشش می دهد و پنج توصیه را ارائه می دهد.

It’s the new rock and roll. It’s the new black. Sustainability is trendy, and not just among hipsters and pop stars. The uncool chemical sector helped pioneer it, and today, companies inside and outside the sector have embraced it. But what have they embraced? Surely not the Brundtland definition of meeting “the needs of the present without compromising the ability of future generations to meet their own needs.”

Sustainability describes a change in the chemical industry’s approach to the external world: to regulators, to greens, to neighbors, to investors and to the general public. Displacing the adversarialism of the 1970s-80s, sustainability is a new approach to social/political conflict, and an attempt to rebuild the industry’s long-suffering public image. In practice, it consists of:
A ‘stakeholder’ approach to communications and external relations
A rebranding of regulatory compliance and risk management, with the emphasis on their benefits to stakeholders
Recognition (and even celebration) of the opportunities, not just the costs, of environmental and social protection

The core of this book is a survey of the world’s 29 largest chemical companies: how they put sustainability into action (six of the 29 do not), and the six ‘sustainability brands’ they have created. It begins with a history of stakeholders conflict, before looking at various definitions of sustainability – by academics, by the public and by investors. After the survey and analysis, the book covers sustainability and ‘greenwash’ plus the ROI of sustainability, and it gives five recommendations.